آغاز فعالیت‌های مهندسی عمران احتمالاً بین 4000 تا 2000 سال پیش از میلاد مسیح و در مصر باستان و میان‌رودان بوده‌است. هنگامی که انسان‌ها زندگی عشایری را رها کردند؛ نیاز به ساخت‌وساز جهت تأمین سرپناه پدید آمد. در همان زمان گسترش حمل‌ونقل به نحو فزاینده‌ای اهمیت یافت و به اختراع چرخ و همچنین آغاز دریانوردی منجر شد    . تا پیش از دوران مدرن، تفاوت واضحی بین مهندسی عمران و معماری وجود نداشت. و اغلب از این دو عنوان به جای یک‌دیگر استفاده می‌شد. از ساخت هرم‌های مصری (2700–2500 پیش از میلاد) می‌توان به عنوان اولین نمونه از ساخت سازه‌های عظیم یاد کرد. از دیگر سازه‌های تاریخی عمرانی می‌توان به سامانه? مدیریت آب قنات در ایران باستان (با قدمت بیش از 3000 سال)، پارتنون در یونان باستان (447–438 پیش از میلاد)، جاده? آپیا در روم باستان (312 پیش از میلاد) و دیوار بزرگ چین (220 پیش از میلاد) اشاره‌کرد  . در قرن هجدهم میلادی تعریف مهندسی عمران از مهندسی جنگ تفکیک شد. جان اسمیتون اولین کسی بود که خود را مهندس عمران خواند. او کسی بود که فانوس دریایی ادیستون را بنا کرد و در سال 1771 به کمک همکارانش انجمن علمی مهندسان عمران اسمیتونین را بنیان نهاد. در سال 1818 مؤسسه? مهندسان عمران در لندن تأسیس شد و در سال 1820 توماس تلفورد، مهندس برجسته، اولین رئیس مؤسسه شد. مؤسسه در سال 1828 مجوز سلطنتی را کسب کرد. متن این مجوز، مهندسی عمران را این‌گونه معرفی می‌کند: هنر هدایت منابع بزرگ قدرت در طبیعت برای استفاده و آسایش انسان، به عنوان ابزار تولید و حمل‌ونقل در کشور، جهت تجارت داخلی و خارجی، که در ساخت راه‌ها، پل‌ها، قنات‌ها، کانال‌ها، هدایت رودها، و اسکله‌ها جهت واردات و صادرات و ساخت بندرها، لنگرگاه‌ها، خال‌ها، موج‌شکن‌ها و فانوس‌های دریایی به کار می‌رود و هنری برای هدایت قدرت مصنوعی برای اهداف تجاری و ساخت‌وساز و استفاده از ماشین‌آلات و زه‌کشی شهرها و روستاها است.

نوشته شده در دوشنبه 92/11/7ساعت 1:4 صبح توسط مهدی حبیبیان نظرات ( ) |